Ik wil u allemaal wegduwen.
Laat mij alleen, laat mij met rust.
23 maart, 2012
14 december, 2011
03 december, 2011
Dromen komen soms uit.
Toen ik jonger was, ik gok ergens tussen de 14 en de 17 jaar, had ik altijd een beeld voor mijn ogen van een bepaald soort vriendschap.
Ik sloot mijzelf toen regelmatig op in mijn slaapkamer, om de wereld even af te zetten (als ge zo jong zijt is alles heel overweldigend) en te dagdromen.
Het beeld dat ik voor mijn ogen had, was dat van het soort vriendschap dat ge soms in een film ziet. De jongen van om de hoek is uw beste vriend en stiekem stijgen er soms kriebels op in uw buik als ge bij hem zijt.
Die vriend kwam niet door de deur, maar klom elke avond door het venster, omdat uw ouders u natuurlijk elk contact met de buitenwereld verboden, of dan toch dat buiten de schooluren om. (Dat stukje is wel accuraat)
Als hij dan op uw kamer was kon ge uren samen op uw kleine eenpersoonsbed liggen, en praten, of luisteren naar mekaar, of soms ook gewoon niets zeggen en betekenisvol liggen. Eigenlijk maakte het niet uit wat ge deed, maar uren konden voorbijgaan zonder dat ge het zelf wist. Dan was het plots donker en moest hij weer weg.
Eergister heb ik met zo'n jongen urenlang op bed gelegen, en ik heb urenlang geluisterd en gelegen. Alleen woont hij niet om de hoek, maar erg ver weg, dus een dagelijks ding zal dit zeker niet worden. En eigenlijk kwam hij ook gewoon door de deur naar binnen.
Maar toch ben ik blij dat mijn kleine dagdroom een beetje werkelijkheid is geworden. Het doet mij een beetje hopen.
Hij doet mij een beetje hopen. En dromen.
En ook heel veel twijfelen maar dat doet er op dit moment niet zo erg toe.
Danku om mij een beetje over mijn grenzen heen te duwen. "Ge zijt tof."
Toen ik jonger was, ik gok ergens tussen de 14 en de 17 jaar, had ik altijd een beeld voor mijn ogen van een bepaald soort vriendschap.
Ik sloot mijzelf toen regelmatig op in mijn slaapkamer, om de wereld even af te zetten (als ge zo jong zijt is alles heel overweldigend) en te dagdromen.
Het beeld dat ik voor mijn ogen had, was dat van het soort vriendschap dat ge soms in een film ziet. De jongen van om de hoek is uw beste vriend en stiekem stijgen er soms kriebels op in uw buik als ge bij hem zijt.
Die vriend kwam niet door de deur, maar klom elke avond door het venster, omdat uw ouders u natuurlijk elk contact met de buitenwereld verboden, of dan toch dat buiten de schooluren om. (Dat stukje is wel accuraat)
Als hij dan op uw kamer was kon ge uren samen op uw kleine eenpersoonsbed liggen, en praten, of luisteren naar mekaar, of soms ook gewoon niets zeggen en betekenisvol liggen. Eigenlijk maakte het niet uit wat ge deed, maar uren konden voorbijgaan zonder dat ge het zelf wist. Dan was het plots donker en moest hij weer weg.
Eergister heb ik met zo'n jongen urenlang op bed gelegen, en ik heb urenlang geluisterd en gelegen. Alleen woont hij niet om de hoek, maar erg ver weg, dus een dagelijks ding zal dit zeker niet worden. En eigenlijk kwam hij ook gewoon door de deur naar binnen.
Maar toch ben ik blij dat mijn kleine dagdroom een beetje werkelijkheid is geworden. Het doet mij een beetje hopen.
Hij doet mij een beetje hopen. En dromen.
En ook heel veel twijfelen maar dat doet er op dit moment niet zo erg toe.
Danku om mij een beetje over mijn grenzen heen te duwen. "Ge zijt tof."
25 november, 2011
Ik vind u leuk.
Ik weet het niet. Hoe beschrijft ge dat? Wat is de definitie, waar kunt ge het aan toetsen?
Bij u mag ik mijzelf zijn; tot nu toe. Ge kent mij door en door, en ge kent mij niet.
Maar ik denk de hele dag aan u.
Ben ik voorbestemd om gewoon hetzelfde pad op te gaan als degene die mij mijn genen gaf? Ik kan dit ook geen tweede keer doen. De eerste keer kon ik zeggen dat het niet draaide om wie ik was. Als ik dit nog eens doe, dan ben ik gewoon een slechte persoon. Dan bewandel ik gewoon het pad dat voor mij uitgestippeld was, ookal wou ik iemand anders zijn. Ookal heb ik aan mijzelf gezworen dat ik nooit nog iemand zo'n pin zou doen.
Zo is het. (http://www.youtube.com/watch?v=_lJiwKskTlE)
Het spijt me. Het spijt me echt.
Ik weet niet waar ik mee bezig ben.
Ik wil ben liever dood, dan harteloos.
Ik weet het niet. Hoe beschrijft ge dat? Wat is de definitie, waar kunt ge het aan toetsen?
Bij u mag ik mijzelf zijn; tot nu toe. Ge kent mij door en door, en ge kent mij niet.
Maar ik denk de hele dag aan u.
Ben ik voorbestemd om gewoon hetzelfde pad op te gaan als degene die mij mijn genen gaf? Ik kan dit ook geen tweede keer doen. De eerste keer kon ik zeggen dat het niet draaide om wie ik was. Als ik dit nog eens doe, dan ben ik gewoon een slechte persoon. Dan bewandel ik gewoon het pad dat voor mij uitgestippeld was, ookal wou ik iemand anders zijn. Ookal heb ik aan mijzelf gezworen dat ik nooit nog iemand zo'n pin zou doen.
Zo is het. (http://www.youtube.com/watch?v=_lJiwKskTlE)
Het spijt me. Het spijt me echt.
Ik weet niet waar ik mee bezig ben.
Ik wil ben liever dood, dan harteloos.
27 augustus, 2011
Abonneren op:
Posts (Atom)